tinnitusbegeleiding: het verhaal van Jan

achteruitgaand gehoor

‘Ergens denk ik dat mijn oren altijd al wat een zwakke plek zijn geweest. Eigenlijk vermijd ik al mijn hele leven instinctief plaatsen waar veel lawaai is. Ook tijdens het lesgeven merkte ik dat ik mijn studenten niet altijd even goed kon verstaan, zeker niet als er veel geroezemoes was. Het is iets waar je mee leeft, totdat eindelijk toch het moment komt dat je een hoorcentrum binnenstapt. Bij mij was dat rond mijn vijftigste. Schroom had ik niet: ik gaf openlijk toe dat ik minder goed begon te horen en dat ik ook last had van oorsuizen. Ik was dan ook zeker vragende partij om de tinnitusbegeleiding te volgen.’

ga de confrontatie met geluiden aan

‘Het eerste dat ik deed was een paar vragenlijsten invullen. Die zijn nodig voor de audioloog om vooraf al een inschatting te maken van mijn relatie met verschillende geluiden. Waar heb ik last, waar heb ik geen last van, voor welke geluiden ben ik extra gevoelig … daarover gericht nadenken is eigenlijk de eerste stap van de begeleiding. En bij uitbreiding het aanvaardingsproces.’

‘Een belangrijk inzicht is dat tinnitus geen ziekte is. Het zit zelfs niet eens tussen de oren. Eigenlijk is het een signaal dat uit de hersenen wordt verstuurd omdat je oren niet functioneren zoals ze dat moeten. Je komt ook te weten dat je tinnitus niet meer zal weggaan, maar dat het ook niet erger zal worden. Daar moet je dus leren mee omgaan. Op de juiste manier. De ironie is dat je om te leren omgaan met tinnitus je zeker geen geluid om je heen moet weren. En dat is iets wat ik wel deed. Ik dacht dat geluid mijn tinnitus erger zou maken. Dat is dus niet zo. Hoe minder geluid om me heen, hoe meer ik de ruis hoor. Hoe meer geluiden ik hoor, hoe minder ik de ruis hoor. Dat nieuws was een echte openbaring’.

deel van het leven

‘De begeleiding en het inzicht van de audioloog waren de bouwstenen waarmee ik daarna aan de slag kon om mijn tinnitus een plaats te geven. Ik test nu zelf de grenzen van mijn gehoor en de geluiden om me heen af. Ook al hoor ik de ruis in principe altijd, ik stoor me er niet meer aan. Gedeeltelijk ook omdat ik weet hoe ik het effect ervan kan minimaliseren. Stress bijvoorbeeld voedt de tinnitus. Hoe meer stress ik heb, hoe meer ik de ruis hoor. Dus probeer ik stress te vermijden. In die optiek helpt mijn tinnitus me zelfs om rustiger te leven en me minder op te jagen. Dat is bijna een verborgen voordeel van tinnitus. Ik weet ook waar mijn persoonlijke geluidsdrempel ligt: ik weet perfect hoe luid ik de muziek mag zetten om het als het ware te mixen met de ruis in mijn oor zonder dat ik bijkomende schade toebreng aan mijn gehoor.’

geslaagd aanvaardingsproces

‘Ook ’s nachts heb ik geen last en kan ik rustig slapen. Dankzij de tips van de audioloog weet ik hoe ik geluid kan toelaten. Ik sluit me niet af van de buitenwereld, want dan wordt het net erger. Als je besluit om dingen niet te doen omdat je bang bent er niet van te kunnen genieten door tinnitus, dan zorg je er impliciet voor dat je tinnitus de bovenhand krijgt. Door het te aanvaarden geef je het een plaats en kan je perfect functioneren in welke omgeving dan ook. Je kan met tinnitus evenzeer genieten van de stilte, een fluitende vogel, een gesprek of muziek. Als ik de ruis teveel hoor, weet ik hoe ik die kan kneden tot een normaal deel van mijn leven in plaats van een abnormaal. Eigenlijk is die therapie en het inzicht dat ik erdoor heb gekregen een soort yoga voor mijn oren. Zoals Lieselot me zei tijdens de tinnitusbegeleiding: ‘er leren mee omgaan is de sleutel om het te aanvaarden’. Een inzicht waar ik haar heel dankbaar voor ben.’