interview - hoe Eliens leven veranderde door haar hulphond Loki

in uniform

‘Loki is een echte wildebras, zelfs nu op 9-jarige leeftijd. Maar eens hij zijn ‘jas’ aanheeft, is hij aan het werk. Die jas is eigenlijk zijn uniform. Voordat we naar buiten gaan doen we die altijd aan. Dat is wettelijk verplicht én maakt het voor buitenstaanders duidelijk dat hij niet zomaar een huisdier is. Als hij de ‘jas’ aanheeft mag hij bijvoorbeeld niet geaaid worden.’ 

‘Dat staat er op gedrukt omdat niet iedereen dat weet. Als hij ‘aan het werk’ is moet Loki op mij gefocust zijn, zodat hij weet wat ik nodig heb. ‘Pas toucher!’ is het commando als Loki niet mag snuffelen. Ik wandel graag in de duinen en er hebben al veel Franstalige toeristen gedacht dat ik naar hen aan het roepen was’ (lacht).
op schoot ‘Loki gaat overal mee, dus ook naar mijn werk. Als we daar aankomen, blijft hij meestal geduldig onder mijn bureau liggen tot ik iets laat vallen. Dat is zijn hoofdtaak: dingen voor mij oprapen.’ 

‘Het is ook zijn taak om signalen te geven als het met mij niet goed gaat. Een bloeddrukval of aanval van spierspasmen detecteert hij en kan hij aangeven. Hij springt dan op mijn schoot en door zijn gewicht worden de spasmen deels onderdrukt. Vroeger had ik er meer last van dan nu. Gelukkig, want Loki mag eigenlijk niet meer op zijn achterpoten staan: hij heeft last van artrose.’

drie opties

Ik ben niet afhankelijk van Loki, maar hij maakt mijn leven gemakkelijker én veel leuker. Door de artrose wordt het voor hem moeilijker om mij te helpen. De vzw Canisha gaf me de optie voor een tweede hulphond. Ik kon Loki dan houden of teruggeven aan de vzw. Ik heb gekozen om Loki gewoon te houden. Ik wil geen twee honden in huis en Loki kan ik écht niet missen. Het is voor mij dus weer wat vermoeiender, maar in de tussentijd heb ik ook twee zoontjes. Zij fungeren ook al wel eens als mijn hulphond’ (lacht).

Loki en de kindjes

‘Voor mijn twee zoontjes is Loki hun beste vriend. Toen ze kleiner waren en hun fopspeen viel, hebben we Loki moeten leren die niet op te rapen. Mijn zoontjes rijden al eens graag rond in mijn rolstoel als ik er niet in zit. En dan blijft die soms aan de andere kant van de kamer staan. Gelukkig brengt Loki de stoel dan weer terug.’

graag naar buiten

‘Voordat ik Loki had, lag ik na het werk dikwijls in de zetel. De dag was veel vermoeiender toen ik alle taken die Loki nu overneemt, zelf moest doen. Nu ga ik altijd naar buiten. Om Loki zijn behoefte te laten doen, maar ook omdat het fijn is om met hem buiten te staan. Een keer per week gaan we zwemmen, maar dat is ook goed voor Loki. Dat helpt bij zijn artrose.’