interview - rolstoelbasket bij United on Wheels

Mario Braekers

‘In 2003 heb ik een motorongeval gehad, waarna ik mijn been moest laten wegnemen. Dat is uiteraard erg, maar in de revalidatiekliniek merkte ik dat dit zeker niet het ergste is wat je kan overkomen. Ik kon nog perfect sporten en ik fietste toen veel, maar ik miste toch het ploeggegeven. Ik woonde toen in Overpelt en daar was een rolstoelbasketbalteam. Er speelde voornamelijk mensen met een zwaardere handicap, dus het niveau lag daar iets lager. Je moet weten dat de gradatie van je handicap in rolstoelbasketbal een grote rol speelt, omdat je gerangschikt wordt op basis van die handicap. Daardoor mag je bijvoorbeeld geen team van vijf mensen met alleen maar een geamputeerd been opstellen.

Ik had de smaak meteen te pakken en ben sinds zeven jaar eigenlijk niet meer gestopt met spelen. Maandag en donderdag train ik in Herk-de-Stad, op alle andere dagen train ik individueel. Ik speelde vroeger wel eens valide basket, maar rolstoelbasketbal is veel zwaarder.

Je voortbewegen met een rolstoel vraagt veel meer fysieke kracht en de regels zijn in grote mate dezelfde als in het valide basketbal. Het gaat er ook veel harder aan toe dan de meeste mensen denken. Als ik vijftien jaar jonger zou zijn zou ik echt nog wel proberen om een heuse rolstoelbasketbalcarrière uit te bouwen, maar nu is het prima dat ik er een heel fijne hobby aan heb.'

Diebrecht Hendrikx

‘Ik heb op mijn 17 jaar een scooterongeval gehad waaraan ik twintig breuken en een dwarslaesie heb overgehouden. Dat maakt dat ik nu van mijn borst tot mijn voeten 
verlamd ben en een laagpunter in het rolstoelbasketbal. Hoe zwaarder je handicap, hoe minder punten je vertegenwoordigt. Dat hele puntensysteem in het rolstoelbasketbal is erop gericht om elk team te laten bestaan uit vijf spelers met verschillende gradaties van een handicap. In 2007 had men mij al eens voorgesteld om me aan rolstoelbasketbal te wagen, maar het was pas twee jaar later dat ik er mentaal echt klaar voor was. En meer dan ik ooit had durven dromen, was rolstoelbasketballen een regelrechte ommekeer in mijn leven. Ik vond het meteen fijn om in teamverband te sporten, maar ik heb zeker in het begin veel gehad aan de vele tips die mijn ploegmaats me gaven. Het klinkt stom, maar ik kende geen andere mensen die in een rolstoel zaten, dus had ik ook niemand die me als ervaringsdeskundige kon vertellen hoe je alledaagse problemen kan oplossen. Daarnaast was het ook het duwtje in de rug dat ik nodig had om bijvoorbeeld mijn rijbewijs te halen. Of hoe een nieuwe hobby echt een lifechanger kan zijn.’ 

Jochem Coolen

‘Ik ben niet alleen speler, maar ook secretaris. Dat brengt met zich mee dat ik me ook focus op onze administratie en het binnenhalen van sponsors. Dat Goed onze nieuwe (shirt)sponsor is doet ons heel erg veel plezier, want we kunnen alle steun gebruiken. Rolstoelbasketbal mag dan wel de passie van elke speler in ons team zijn, ik zou de waarheid geweld aandoen als ik zou zeggen dat de sport echt big is in België. In Duitsland zijn er heuse profteams – we zijn dan ook heel trots dat onze voormalige ploegmaat Tristan het daar lijkt te gaan maken – maar in België is het eerder een versnipperd landschap.

Het is soms puzzelen om een volwaardige speelkalender gevuld krijgen. Ik kan alleen maar vermoeden dat dat vooral te maken heeft met het eeuwenoude cliché dat onbekend altijd onbemind is. Rolstoelbasketbal heeft immers bijzonder veel te bieden: er zit vaart in, het gaat snel heen en weer en het is bijzonder fysiek. Ik ben uiteraard ook een basketbalfan, en dan specifiek van het Europese basketbal. De NBA mag dan wel te boek staan als de beste basketbalcompetitie ter wereld, voor mij hoeft al die typisch Amerikaanse show niet echt. In rolstoelbasketbal gaat het er veel tactischer aan toe – je hebt mekaar echt nodig om een bepaalde play te kunnen maken – en daarin schuilt voor mij de schoonheid.’